Ken je als leidinggevende en als ouder je eigen angsten? Zit je er bovenop of kun je afstand houden?

Er is niet zozeer een goed of fout, maar bewustzijn is van belang en inzicht in de effecten.

Vele jaren zijn we naar de bergen getrokken en toen de kinderen klein waren trok ik er elke vakantie één of twee dagen alleen op uit. Toen mijn oudste dochter zes jaar was en ik ’s avonds aankondigde dat ik de volgende dag alleen op pad zou gaan keek ze me aan en zei: “papa, ik wil met je mee”. Ik zal eerlijk zijn, mijn eerste ingeving was: shit, nu kan ik niet doen wat ik wil, maar ik realiseerde me dat dit ook erg leuk kon zijn en die dag alleen altijd nog kon.

We hebben samen een route uitgezocht (een doel is ook voor een kind leuk) de rugzak gepakt met lekkers voor onderweg en we zijn naar het startpunt gereden. Daarna begon de wandeltocht met flink klimmen naar de Belvédère des Quatre Lacs bij de Pic de l’ Aigle in de Jura. De bodem was rotsig en we moesten behoorlijk grote en ongelijke stappen nemen. Voor beentjes die 6 jaar oud zijn is dat (in)spannend en soms zelfs wel eng. Ik heb de verleiding weerstaan om haar aan de hand te nemen, maar heb haar zelf haar weg laten zoeken met een enkele aanwijzing. Wel bleef ik steeds vlak achter haar, zodat ik haar kon pakken als het nodig was.

Ze had er veel schik in en na een pittige klim kwamen we bij het eindpunt, een soort bordes met een prachtig uitzicht over het dal met enkele meren. We stonden daar samen na te genieten van onze prestatie en van het uitzicht toen er een roofvogel op ooghoogte kwam aanzweven. Op de stijgwind bleef de rode wouw op ooghoogte voor ons hangen en we durfden ons niet te verroeren. Na even draaide hij weg en durfden wij weer gewoon door te ademen.

De terugweg was nog spannender dan de heenweg. Afdalen vraagt veelal meer van je concentratie, spieren en gewrichten en veel mensen onderschatten dat. Daarbij liep ik dus voor mijn dochter uit en was ik mooi in de gelegenheid om een paar leuke foto’s te maken. Iedereen snapt nu wel waarover het die avond bij het eten ging; uiteraard over de klim, maar de vogel was het helemaal. In de jaren daarna hebben we nog veel wandelingen gemaakt en ze is me vervolgens ruim voorbij gegaan. Ze heeft bergtochten gemaakt met klimroutes waar ik alleen maar van heb kunnen dromen en vaardigheden geleerd die ik niet heb. Gelukkig krijg ik van die tochten nog steeds de verhalen.

Later heb ik bij anderen wel gezien dat zij hun kinderen of elkaar bij de hand nemen bij het bergwandelen of bij het klimmen. Uiteraard is dit goedbedoeld maar ook levensgevaarlijk omdat mensen op elkaar gaan rekenen in plaats van hun eigen evenwicht zoeken. De afhankelijkheid werkt twee kanten op en de kans is groot dat bij een misstap beide personen letsel oplopen.

Hoe herkenbaar is deze situatie wanneer je dit vergelijkt met leidinggeven of coachen. Hou jij vast of ben je de gids op afstand en stap je alleen naar voren als het nodig is? Wil je gaan voor je eigen doelen of stap je soms opzij ten gunste van een ander? Hoe is het voor jou om samen met iemand anders een geweldige en inspirerende ervaring te delen die je je leven zult herinneren?

Zie ook mijn website: www.keesvanlambalgen.nl